هرگاه مؤمن به برادر [دینى] خود تهمت بزند، ایمان در قلب او از میان مىرود، همچنان که نمک در آب، ذوب مىشود.
کافى، ج ۲، ص ۳۶۱، ح۱
حدیث (۲) رسول اکرم صلى الله علیه وآله :
أَتَدرونَ مَا الغیبَةُ؟ قالوا : اَللّهُ وَرَسولُهُ
أَعلَمُ، قالَ : ذِکرُکَ أَخاکَ بِما یَکرَهُ قیلَ : أَرَأَیتَ إِن کانَ
فى أَخى ما أَقولُ؟ قالَ : إِن کانَ فیهِ ما تَقولُ فَقَدِ اغتَبتُهُ وَإِن
لَم یَکُن فیهِ ما تَقولُ فَقَد بَهَتَّهُ.
آیا مىدانید غیبت چیست؟ عرض کردند : خدا و پیامبر او
بهتر مىدانند. فرمودند : این که از برادرت چیزى بگویى که دوست ندارد. عرض
شد : اگر آن چه مىگویم در برادرم بود چه؟ فرمودند : اگر آن چه مىگویى در
او باشد، غیبتش کرده اى و اگر آن چه مىگویى در او نباشد، به او تهمت
زدهاى.
الترغیب والترهیب، ج۳، ص۵۱۵، ح۳۱.
قال الامام علی - علیه السلام - : لا قحَةَ کَالبُهتِ.
امام علی - علیه السلام - فرمود: هیچ بی شرمی و وقاحتی چون بهتان زدن نیست.
